Rouwen en herinneringen

Meestal zo'n twee keer per jaar sta ik op een Uitvaartmarkt informatie te geven over wat er mogelijk is met de kleding van een overleden dierbare. Dan laat ik vele voorbeelden zien om te inspireren.

Iedere Uitvaartmarkt hoor ik zeggen dat ze onbekend waren met de mogelijkheid om van kleding een tastbaar aandenken te (laten) maken. Ook hoor ik zeggen dat ze spijt hebben dan ze alle kleding weg gedaan hebben.

Op dit moment staat staat er nog een uitvaart markt in mijn agenda.

Met trots kan ik mededelen dat ik was genomineerd voor de Dutch Funeral Awards 2022. Helaas niet de Award gewonnen, maar ik gun het mijn medegenomineerde Linda Visser van The Seventh Sea van harte. 

Zoals je weet is het mogelijk een aandenken door mij te laten maken. Voor degene die liever zelf, onder begeleiding, een mooie tastbare herinnering willen maken organiseer ik workshops bij mij in het atelier. Een speciale VIP-dag. 
 
VIP-dag
Speciaal voor jou / jullie een creatief dagje uit ! 
Een waardevolle herinnering maken van de kleding van je overleden dierbare, terwijl er ook gelegenheid is om ervaringen met elkaar te delen.
Uiteraard krijg je koffie / thee met iets lekkers en een heerlijke lunch.
Voor het maken van een herinnering aan jouw dierbare is het van belang dat je zelf de kleding en de benodigdheden daarvoor meeneemt. In overleg is het mogelijk benodigdheden vooraf bij mij te bestellen.

Tijdens de workshop krijg je uiteraard begeleiding, zodat je aan het eind van de workshop een prachtig resultaat mee naar huis kunt nemen.
Kom je samen, dan krijgen jullie beide 10% korting.
 
PS. Weet je nog niet wat je wil gaan maken? Er zijn diverse voorbeelden in mijn atelier aanwezig om vooraf aan de workshop een idee te krijgen of je kijkt op mijn website naar de portfolio.
 
Voor vragen en informatie:
O6 – 29  175  173 
[email protected]

Praten over de dood, dat doen we liever niet. Toch hebben we er allemaal vroeg of laat mee te maken. Eén van de moeilijkste taken die zich na de begrafenis of crematie voordoet is, wat doen we met de spullen en de kleding van de overledene. Wat doen we bijvoorbeeld met die zo geliefde trui van vader of die lievelingsjurk van moeder?  Daar willen en kunnen veel mensen geen afstand van doen. Dat hoeft ook niet, want van die trui, dat overhemd, die jurk, dat jasje, het T-shirt of die spijkerbroek kan een blijvende herinnering aan een dierbare  gemaakt worden.     

 
Het duurt vaak enige tijd voor we er aan toe zijn om op te ruimen. We doen de kledingkast open en we ruiken nog dat bekende geurtje. Bij diverse kledingstukken komen mooie herinneringen naar boven. Bijvoorbeeld bij zijn/haar lievelingskleding, feestkleding, vrijetijdskleding of werkkleding. De kleding die van waarde is voor een nabestaande die kan tegenwoordig verwerkt worden, in een andere vorm, als aandenken. 

Speciaal voor mensen die zelf handig zijn met naald en draad, die liever zelf van kleding een tastbare herinnering willen maken, heb ik een DoeBoek gemaakt. Het boek getiteld  “25 ideeën om je dierbare tastbaar te herinneren”  is compleet met patronen en werkwijze om zelf aan de slag te kunnen. Een creatief boek dat naar mijn weten in Nederland het eerste boek is dat ideeën geeft voor het verwerken van kleding tot een blijvende herinnering. Deze ideeën zijn ook te gebruiken voor kleding  die te klein is of die door gebruik stuk is gegaan.

Dit boek kan zelfs als een troost geschenk aan nabestaanden gegeven worden, 
en is voor €  9,95 aan te schaffen.

Enkele weken terug kreeg ik een e-mail met een speciale vraag.                                                                      
Kan je ook iets maken van 24 siersjaals van mijn overleden moeder? In deze e-mail stond ook een belangrijke boodschap, namelijk “Als ik aan mijn moeder denk dan denk ik ook aan siersjaals”.  Moeder droeg altijd een sjaal passend bij haar kleding. 

Wat goed dat de sjaals als herinnering bewaard zijn gebleven, zeker als dit zo verweven is met de gedachte aan moeder. Het is altijd bijzonder en waardevol om daar later in een andere vorm iets van terug te zien en dit te kunnen koesteren.

Hoe kwam moeder aan zo’n grote verzameling? 
Altijd kochten de kinderen op vakantie een siersjaal voor hun (schoon)moeder, en daarmee konden zij haar niet blijer mee maken. 

Na nog wat informatie en foto’s van de sjaals, dacht ik even, wat kan ik hiervan nou gaan maken. Het ging om siersjaals van katoen, linnen, zijde en van synthetische materialen. Daarbij in allerlei kleuren en met verschillende motieven.

Het eerste idee dat in mij opkwam was om er kussens met vlechtwerk van te maken en/of een groot boeket bloemen van sjaals. De radertjes in mijn hoofd draaide overuren, want ik wilde er wel een bijzondere herinnering van maken. Ik had tijd nodig om iets te bedenken.

Toen kwam er een e-mail van de klant met daarin een vraag met een geweldig idee.            Kan je ook een sierstrook voor op het bed maken met twee bijpassende kussens?                  Ja, dat kan ik wel, was mijn antwoord.

Hoe ga ik dit doen? Spookte toen door mijn hoofd.                                                                        Maar ja, dat was mijn probleem, want ik heb gezegd dat ik dat kon.                                          Knippen, strijken, naaien, vlechten en verbinden was een grote klus, maar zo als je ziet is het een prachtige herinnering geworden.                                                                                                    
Wat nog veel belangrijker is dat de klant er superblij mee is, en daar doe ik het voor. 

Wanneer je door de dood van je dierbare bent gescheiden
dan is er niets of niemand die de leegte 
kan vullen die je dierbare achterliet.

 
Hoe mooier en rijker de herinneringen,
des te moeilijker wanneer je geen afscheid hebt kunnen nemen.
 
Mijn vader overleed op relatief jonge leeftijd
Wat mis ik zijn wijze raad en steun tot op de dag van vandaag.
Gemist bij de geboorte van mijn dochter in de vreugde.
Gemist tijdens mijn scheiding in het verdriet.
Gemist bij het gaan samenwonen met mijn nieuwe liefde.
Toch weet ik dat hij aanwezig is bij het nemen van mijn beslissingen.
Hij mij waarschuwt voor gevaar en mij beschermt.                                                                          Ik voel dan zijn aanwezigheid.

Het afscheid nemen is niet loslaten 

maar een andere manier van vasthouden. 

De herinneringen aan hem zijn verinnerlijkt 

Zij hebben een mooi plekje in mijn hart. 

Tijdens de uitvaart van mijn vader is 

onderstaand gedicht voorgelezen 

en het klopt helemaal. 

Als de stilte komt 

Nu ’t rouwrumoer rondom jou is verstomd,

de stoet voorbij is, de schuifelende voeten,

nu voel ik dat er ’n diepe stilte komt

en in die stilte zal ik je opnieuw ontmoeten.

En telkens weer zal ik je tegenkomen,

we zeggen veel te gauw: het is voorbij.

Hij heeft alleen je lichaam weggenomen,

niet wie je was en ook niet wat je zei.

Ik zal nog altijd grapjes met je maken,

we zullen samen door het stille landschap gaan.

Nu je mijn handen niet meer aan kunt raken,

raak je mijn hart nog duidelijker aan.

– Toon Hermans

Als je wordt geconfronteerd met het verlies van een dierbare, 
dan zijn er een aantal fasen te herkennen die je doorloopt in de rouwverwerking. 
Toch zal het doorlopen van deze fases niet voor iedereen in dezelfde volgorde gaan.
Sommige zullen fases overslaan of in een fase blijven hangen, en bij andere kan de volgorde wisselen. Het enige wat wij kunnen doen is respect hebben voor ieders persoonlijke rouwverwerking.

Fase 1: Ontkenning 
Fase 2: Verlies en pijn 
Fase 3: Nieuwe realiteit
Fase 4: Herinneren
Fase 5: Verder leven

Nabestaanden hebben een plek nodig waar zij zich veilig voelen om hun emoties te kunnen uiten. Die plek kunnen zij bij jou vinden als je naar het verhaal wil luisteren. 
Luisteren is hierbij veel belangrijker dan praten, want met woorden kan je geen troost geven. Door te luisteren bied je de nabestaande een stukje rouwverwerking aan. Ook als je het verhaal al verschillende keren aan je is verteld.

De nieuwe realiteit laat een leegte achter die vele aanpassingen vraagt. 

Ineens ben je van een echtgenote verandert in een weduwe. 
Wie gaat nu de tuin onderhouden of doet de boekhouding?

Het dagelijks leven is verandert en het alleen zijn kan je zwaar vallen.

Herinneringen kunnen je troost bieden als ze zijn gemaakt van de kleding van je dierbare. Van de kleding waar jij een emotionele binding mee hebt.
Deze herinneringen hebben soms nog de geur van je dierbare en brengen mooie herinneringen naar boven. Het voelt of je dierbare nog dichtbij is.

Liefde stopt niet wanneer het leven eindigt. 

De herinneringen blijf je altijd met je meedragen en zullen verinnerlijken, want de liefde blijft altijd een plekje houden in je hart. 
Het is niet loslaten, maar anders vasthouden. 

                                     Rouwen is het voelen en tonen van verdriet.                                                                                   Rouwen zonder gevoelens van verdriet gaat niet.                                                                           Verdriet en rouw horen bij elkaar.  
                                                                                                   

Verdriet is een emotie en verbonden aan het verlies wat je meemaakt.                                      Bijvoorbeeld het verlies van een baan, een echtscheiding, kinderloosheid, een ziekte of een overlijden. 

Je verdriet toelaten is moeilijk en voelt zo kwetsbaar. Toch zal het verdriet je sterker maken en stabieler. Je tranen laten stromen kan zo bevrijdend werken.                                                Het verdriet laten zien is een vraag om steun, omdat je wil praten over je gemis en verdriet. Een uiting om je gevoel en je verhaal te willen vertellen. Je vraag om een luisterend oor. Actief luisteren is vaak het enige wat je vraagt, omdat woorden soms afstotend kunnen overkomen. 

Vaak wordt er gezegd dat je het verdriet en gemis een plekje moet geven.                              Hoe doe je dat?  Waar is of vind je dat plekje?  

Eigenlijk wordt hiermee aangegeven dat het tijd wordt te stoppen met het verdriet en verder te gaan met leven. Maar het leven is niet meer zoals vroeger, omdat het verdriet en gemis een deel van je leven is geworden en altijd bij je zal blijven. Aan rouw en verdriet is geen tijdslimiet verbonden en zal voor iedereen anders zijn. 

Rouwen kan je niet alleen, want in je verdriet wil je getroost worden. Getroost worden door anderen, zodat het gevoel van alleen zijn of je verlaten voelen minder wordt. Troost krijgen door middel van een arm om je schouder of de vraag hoe het met je gaat. 

Je kan jezelf ook troost geven door je gevoel van gemis en verdriet van je af te schrijven in een mooi dagboekje. 
- Een dagboekje waar je alles aan kan vertellen.                                          
- Thuis een altaartje maken met enkele spullen van je geliefde.  

  Een waardvol gedenkplekje. 

- Een herinnering te (laten) maken van de kleding, waar jij een emotionele binding mee          hebt, van je overleden dierbare.